پست بعدی پست قبلی
⭕️ یک رفتار فطری: عصبانی کردن خود!
عصبانیت درون ژن‌های ما به ودیعه گذاشته شده و به زنده ماندن ما کمک می کند.
هر وقت نمی‌توانیم تصویر مهمی را در دنیای کیفی خود به واقعیت تبدیل کنیم ، به عصبانیت رو می آوریم.
البته عصبانی کردن خود یک انتخاب همیشه مؤثر نیست. خیلی از مواقع اگر روی آن اصرار بورزیم، درخواهیم یافت که اوضاع بدتر خواهد شد.
وقتی برای کنترل بزرگسالانی که آنها نیز خودشان را عصبانی می‌کنند، به عصبانیت متوسل شویم، به ندرت به خواسته‌هایمان می رسیم.
انسان ها برای مهار عصبانیت از افسرده کردن خود استفاده می کنند!
یکی از قوی ترین روش هایی که انسان برای مهار عصبانی کردن خود پیدا کرده است، افسرده کردن خود است. هرچند خود او این را نداند.
مهار عصبانی کردن خود خیلی انرژی می برد. ولی افسرده کردن می تواند به سرعت انجام شود.
افسرده کردن خود جلوی بسیاری از خشونت های زناشویی، خانوادگی و اجتماعی را می‌گیرد .
اگرهنگام ناکامی، خودمان را افسرده نکنیم، خیابان ها و خانه ها مناطق جنگی خواهند شد!
اگر حتی عده کمی از بزرگسالانی که از کوره در رفتن را انتخاب می کنند، خود را افسره می‌کردند، انسان ها حال و روز بهتری داشتند.
افسرده کردن خود، در بسیاری موارد رفتار موثر تری است!
ولی برخی از ما زندگی را وقف این رفتار می کنیم و آنقدر ادامه می دهیم تا به کمک و مراقبت دیگران احتیاج پیدا می کنیم .
این آدم ها براثر انتخاب خود چنان زمین گیر و بی تحرک می شوند که از کار و زندگی می افتند.
غافل از اینکه خودشان این رفتار را انتخاب کرده اند.
تئوری انتخاب,تغییر,رفتار فطری,عصبانیت,زنده ماندن,کنتزل,افسرده کردن,ناکامی,مراقبت دیگران,رفتار مؤثر