⭕️ کارشکنی!
در شرکت، مدرسه یا کلاس، یک کارشکنیِ کوچک هزینه‌ای گزاف اما ناملموس دارد.
هر چه در محیط کار و مدرسه ریاستی تر برخورد شود،
کارمندان و شاگردان از قدرت ناچیزی که در کارشکنی به دست می‌آورند لذت بیشتری می‌برند!
آنها که در ترس و تهدید به سر می برند و تنبیه را بارها تجربه کرده‌اند تا می‌توانند از بار مسئولیت شانه خالی می کنند و «نه» می گویند.
در شرکت و کلاس درس نظر نمی دهند. چرا که ترسِ از دست رفتن امنیت شغلی و فکری را دارند.
در خارج محافل رسمی و در زمانی که نظارت کمتری وجود دارد از خلاقیت خود برای ارضاء نیاز قدرت به شکل مخرب بهره می برند.
ارزیابی رسمی بدون در نظر گرفتن گفتگو و استفاده از دایره حل مشکل را دوچندان می کند!
وظیفه آزمون و ارزیابی در زمان های معین که مدارس و شرکت ها توسط مدیران و معلمان انجام می دهند،
در بسیاری مواقع جو بی اعتمادی را بر محیط کار و مدرسه و کلاس حاکم می کند!
مخصوصاً که روش های ارزیابی در اکثر مواقع غیر دقیق و فقط برای رفع تکلیف است!
برای همین بین شاگرد و معلم و بین کارمند و مدیر فاصله می افتد.
ارزیابی رسمی یک کار غیر مؤثر معمول در مدارس و شرکت ها است.
کلاس و شرکتی که بر اساس مدیریت هدایتی اداره می شود از شاگرد یا کارمندش می خواهد که برای بهبود وضعیت کلاس و شرکت و کاری که از دست آنها بر می آید فکر کند و راهکار ارائه دهد.
این بحث ها و تبادل نظرها در زمان های معین جایگزین ارزیابی رسمی می شوند و دایره حل در کلاس و اداره و شرکت، بهبود و پیشرفت را تضمین می کند!
یادگیری بهتر در کلاس تنها از طریق مدیریت بهتر کلاس درس قابل دستیابی است.
بیشتر دانش آموزان و هنر آموزان معلمان و مربیانی را به یاد می آورند که در کلاس آنها بهتر یاد می گرفته اند.
سطح دشواری دروس مهم نیست. بلکه کسالت آور بودن کلاس ها مشکل اصلی است.
مشکل این است که شاگردان نمی توانند بین آنچه به آنها درس داده می شود و آنچه در زندگی واقعی آنان رخ می دهد رابطه بر قرار کنند.
خصوصیت مشترک همه کسانی که ما آنها را معلم خوب می دانستیم و از کلاس شان خسته نمی شدیم، نشاط آور بودن و خوشایند بودن کارهایی بود که از ما خواسته می شد انجام دهیم.
انجام با کیفیت کارهای کسالت آور غیر ممکن است.
