پست بعدی پست قبلی
⭕️ تفاوت زورگویی و اقتدار!
اکثر پدر مادر ها با اعتقاد به اینکه «صلاح فرزندمان را می دانیم» با تنبیه و تشویق سعی می کنند آن ها را وادار کنند کاری را که از نظر آنها درست است انجام دهند.
بعد آنقدر بر این کار اصرار می ورزند که روابطشان تخریب می شود. بدون آنکه بتوانند کاری کنند که به خواسته هایشان برسند.
در برخی موارد هم که خواسته های پدر و مادر محقق می شود، روابط صمیمی دو طرف از دست رفته است!
البته برخی از والدین براین باورند که صمیمیت مهم نیست! همین که حرف آنها مورد پذیرش قرار می گیرد کافی است!
ولی موفقیتی که دو طرف در آن سهیم نباشند رضایت بخش نیست!
در تربیت مبتنی بر نظریه انتخاب تنبیه جایی ندارد.
تنبیه اصولاً از جنس روان شناسی کنترل بیرونی است که همیشه فاصله والدین و فرزندان و همینطور معلم و شاگرد را بیشتر می کند.
تقریباً تمام بچه های تنبیه شده وقت و انرژی خود را صرف فرار از تنبیه یا مقاومت در برابر آن می کنند.
کودکان تنبیه شده محدوده ی زندگی خود را تنگ می کنند و از مسئولیت پذیری طفره می روند.
بچه ها فقط باید طعم تبعات و پیامد های طبیعی انتخاب های خود را بچشند و نه بیشتر.
مثلاً پیامد حاضر نشدن به موقع سر میز غذا، یک شام سرد و دست خورده است و یا اجبار در درست کردن و گرم کردن غذا توسط خود او.
وقتی با فرزند و یا شاگرد خود گفتگو کردید و تبعات و پیامدهای برخی رفتارهای دور از انتظار مورد توافق قرار گرفت، در اجرای آن پیامدها می‌بایست کاملاً جدی باشید.
کودکان و نوجوانان باید بیاموزند وقتی چیزی برای شما مهم است هر چقدر هم اعتراض کنند کوتاه نمی آیید و دیگر مذاکره نمی کنید.
در امور مهمی مثل حضور در مدرسه و کلاس، سلامتی و امنیت حاضر به مذاکره نیستید.
تفاوت والدین یا معلم های زورگو با والدین و معلم های مقتدر اینجاست.
در اقتدار عشق و صمیمیت وجود دارد و در زورگویی نه.
تئوری انتخاب,تغییر,زورگویی,اقتدار,تشویق,تنبیه,روابط,صمیمی,رضایت بخش,مقاومت,مسئولیت پذیری,سلامتی,امنیت